(24)

Από τότε που άρχισε να με απασχολεί η υπόθεσή του, βάζω το ραδιόφωνο να παίζει σε μέτρια ένταση για να καταφέρω να κοιμηθώ. Ξυπνώ συνήθως στο άκουσμα μιας είδησης. Μου είναι δύσκολο να ανακαλέσω αν ήταν πρωί ή μεσημέρι, πάντως σίγουρα δεν επρόκειτο για απογευματινό δελτίο, γιατί η εκφωνήτρια, που τη φωνή της άκουγα για πρώτη φορά, ανακοίνωνε πως, πριν λίγη ώρα, κάτω από τον δυνατό ήλιο, σ’ ένα από τα φωτεινότερα σημεία της πόλης, τρεις ερευνητές, που απέφυγαν να δώσουν περισσότερα στοιχεία για τη φύση και την πορεία της έρευνάς τους, ντυμένοι με πολυχρωματικά κουστούμια και μακιγιαρισμένοι με κηλίδες μελάνης ρόρσαχ, αναπαρέστησαν, με μόνο μέσο τη σύνθεση και τις δυνατότητες των σωμάτων τους, ένα μέρος των αφηγήσεων για την περίπτωση του Ιβάν Ισμαήλοβιτς, όπως παρουσιάστηκε στον ημερήσιο τύπο. Πετάχτηκα από το κρεβάτι με την βεβαιότητα πως ο σκοπός τους δεν ήταν διαφορετικός από τον δικό μου –να καταλάβουν, δηλαδή, τι συμβαίνει. Εκτίμησα πως θα γινόταν ατύχημα αν έπαιρνα το ποδήλατό μου για να φτάσω γρηγορότερα στο σημείο της αναπαράστασης, και έτσι το έκοψα με τα πόδια. Πολύ σύντομα, χρειάστηκε να γονατίσω στο πεζοδρόμιο κλείνοντας τα μάτια. Αδύνατο να υπολογίσω πόσος χρόνος πέρασε –βρισκόμουν από ώρες, πριν ακόμη ξυπνήσω, σε εκείνο που είναι το χείλος. Ευτυχώς, κανείς δεν προθυμοποιήθηκε να με τραβήξει από το έδαφος – η δοκιμασμένη στάση παραπλανά πως πρόκειται για προσευχή. Όταν σηκώθηκα και έφτασα, σέρνοντας βιαστικά τα πόδια μου, στο σημείο της αναπαράστασης, δεν συνάντησα κανέναν, εκτός από τον ραδιοφωνικό ανταποκριτή. Χωρίς να ρωτήσω, με ενημέρωσε πως η περφόρμανς είχε τελειώσει, και πως ελάχιστοι άνθρωποι που περνοδιάβαιναν, παρακολούθησαν, κατά σύμπτωση, μικρά μέρη της. Ούτε και ο ίδιος πρόλαβε να συναντήσει τους τρεις ερευνητές, που δήλωσαν, πάντως, πως θα συνεχίσουν την μελέτη του φαινομένου που ακούει στο όνομα Ιβάν Ισμαήλοβιτς. Ο ανταποκριτής ήταν δυσαρεστημένος με το γεγονός πως κανένας από τους ανθρώπους που παρευρέθηκαν δεν δέχτηκε να μοιραστεί τις εντυπώσεις του. Ήμουν έτοιμη να τον ρωτήσω πώς πληροφορήθηκε την ώρα και το σημείο, αλλά καλύτερα να σιωπώ. Από τότε που με απασχόλησε για πρώτη φορά η ιστορία του, με κατατρέχει μια από τις εντονότερες έγνοιες που θυμάμαι: Είναι κακή ιδέα να μαθαίνω περισσότερα από όσα ο Ιβάν Ισμαήλοβιτς θα ήθελε να γνωρίζω, γιατί  στέκεται στην άκρη, κι αν φτάσει ως εκείνον πως γνωρίζω, κι αν αυτό τον οδηγήσει να αισθανθεί ορατός ενώ παλεύει να ακροπατήσει, θα σκεφτεί πως υπάρχει μόνο ένας τρόπος να διαφύγει: πέφτοντας στο κενό.